Review: Paradise Lost - Ascension

In dit artikel:

Paradise Lost levert met Ascension (Nuclear Blast, 2025) volgens recensent Marc een van hun sterkste platen in jaren af. De Britse band, met 37 jaar ervaring, bouwt verder op hun kenmerkende sombere, melodische doom/goth-sound en benut door extra schrijftijd tijdens de pandemie een scherper songmateriaal en een uitgekiende productie: helder maar verpletterend. De albumtitel en het gebruikte schilderij (The Court Of Death van G.F. Watts) onderstrepen de thematiek rond dood en het hiernamaals; frontman Nick Holmes houdt vast aan zijn ateïstische boodschap dat er geen God en geen hemel is.

Musicaal wisselt Ascension ingetogen, melancholische passages af met razendsnelle, agressieve uitbarstingen. De doom-segmenten krijgen ruimte om te ademen, terwijl de intensere explosies precies getimed zijn. De vooraf uitgebrachte singles — vooral Serpent On The Cross, Tyrants Serenade en Silence Like The Grave — zetten meteen de zware toon. Holmes toont emotioneel veelzijdig zangwerk, van heldere leadlijnen tot diepe grommen, terwijl Greg Mackintosh met melodieuze gitaarthema’s extra zwaarte en elegie toevoegt.

Enkele uitschieters: Salvation is een elegische, grotendeels cleane ballad; Lay A Wreath Upon The World bevat verrassende vocale bijdragen van Heather Thompson; Diluvium schakelt halverwege effectief op; Savage Days roept de One Second-periode op; Deceivers refereert aan Icon/Draconian Times. Het album sluit af met het meditatieve The Precipice dat een lichtelijk hoopvolle noot achterlaat.

Marc geeft Ascension 90/100 en bestempelt het als een triomf en mogelijk het beste werk uit hun catalogus: een zwaar, mooi en doordacht album dat zowel vertrouwd als vernieuwend aanvoelt.