Review: Bruce Dickinson - More Balls To Picasso

In dit artikel:

Bruce Dickinson — vooral bekend als zanger van Iron Maiden — heeft zijn tweede soloplaat Balls To Picasso (oorspronkelijk 1994) opnieuw bewerkt en uitgebracht als More Balls To Picasso (2025, BMG). Dickinson vond destijds dat de plaat niet helemaal de juiste overtuigingskracht had; daarom zijn de nummers geremixed, geremastered en op een aantal plekken van nieuwe partijen voorzien om dichter bij zijn oorspronkelijke visie te komen.

Het resultaat laat vooral de opener Cyclops in een nieuw, veel dreigender daglicht zien: orkestrale lagen en een strakker, voller geluid geven het nummer meer impact en sluiten aan bij het recentere geluid van zijn tour en The Mandrake Project (2024). Ook Hell No en Gods Of War winnen aan sfeer — laatstgenoemde door een tribaal intro — terwijl Tears Of The Dragon nauwelijks is veranderd en nog steeds het meest ontroerende moment van de plaat vormt.

Niet alles is echter verbeterd: 1000 Points Of Light komt harder aan door de nieuwe mix, maar sommige refreinen en de slotscène klinken te schel. Fire blijft in opgepoetste vorm middelmatig. Het meest gedurfde voorbeeld van de revisie is Shoot All The Clowns: de vernieuwde blazers en stevige gitaren maken het vreemde mengsel van fusion, rock en rap juist overtuigender, al zijn enkele vocale keuzes discutabel.

More Balls To Picasso zorgt er niet voor dat alle tracks tot soloklassiekers opstijgen, maar de renovatie levert wel nieuwe waardering en hernieuwde interesse op voor een album dat lange tijd in de schaduw stond van platen als Accident Of Birth en The Chemical Wedding. De release bevat ook twee live-in-the-studio-bonustracks en vormt een smakelijk tussendoortje na The Mandrake Project, zolang een volwaardige opvolger nog uitblijft.