Amenra in Utrecht

In dit artikel:

Marissa Nadler opende als enige support vanavond in een uitverkochte zaal, maar het publiek liep tijdens haar optreden pas langzaam vol. De Amerikaanse singer-songwriter, die samen met Amenra aan de compilatie Songs Of Townes Van Zandt Vol. III meewerkte, oogde terughoudend en gebruikte bladmuziek; haar begeleiding zat nonchalant op een stoel. Muzikaal kwam het goed over en het publiek beloofde haar nummers waarderend, maar de zaal leek haar energie te reserveren voor de hoofdact.

Toen Amenra het podium betrad veranderde de sfeer radicaal. Met een instrumentale intro bouwde de band spanning op, waarna frontman Colin H. van Eeckhout — aangekomen in jas, dikke handschoenen en capuchon — een ijzingwekkende performance neerzette. De zaal was dicht opeengepakt, ook trappen en balkon zaten vol; leeftijd en nostalgie speelden mee, maar vooral de intense collectieve concentratie viel op. Van Eeckhout staat traditioneel vaak met zijn rug naar het publiek; zijn gruizige strot verliest na jaren geen kracht, hoewel zijn recente pogingen met cleane zang en spoken word vanavond niet altijd even effectief waren. Technische gewoonte — zijn hand voor de microfoon — deed ook geen goed aan de zuiverheid van die passages.

Los van kleine kritiekpuntjes leverde Amenra een volwassen, sonisch indrukwekkende show met een enorme geluidsmuur en verzorgde projecties. Beelden van schaarse landschappen, krioelende beestjes en abstracte visioenen smolten samen met de weinig verlichte band, waardoor muziek en visuals een geïntegreerde kunstuiting vormden. De heftige hard-zachtcontrasten, kenmerkend voor de band, kwamen live nog harder binnen en zorgden voor emotionele ontlading bij het diverse publiek. In plaats van een lange outro werd het concert bruut afgekapt; op het scherm verscheen de tekst "Door stilte gegrepen" en de heren verlieten het podium. Het resultaat: een rauwe, reinigende ervaring die bevestigde waarom de Belgische sludgedoomband al jarenlang een indrukwekkende live-reputatie heeft.